Eerste stageweek

Hey allemaal,

het is alweer een weekje geleden, dus ik zal maar gauw beginnen met het verslag van mijn eerste "werk"week hier..
Over afgelopen weekend valt weinig bijzonders te vertellen.. Ik heb vrijdagavond/zaterdag een tussenstop van een dag gemaakt in Port Maquarie, een klein stadje op zo'n 5-6 uur rijden van Sydney, om de reis van Byron Bay naar Sydney (iets van 14 uur in de bus ofzo) wat op te breken. Het bleek een mooi kuststadje te zijn met prachtig uitzicht op de zee, prachtige stranden en mooie wandelroutes. Dus eigenlijk net als de andere stadjes langs de oostkust. Het is echt supermooi allemaal, maar na vier weken lang de meest geweldige nationale parken gezien te hebben raak je een klein beetje afgestompt denk ik.. De nieuwigheid is er een beetje vanaf. Maar desondanks een erg mooi stadje en heerlijk om een dagje uit te rusten. In Port Maquarie ben ik nog naar het koala-ziekenhuis geweest waar koala's behandeld werden voor allerlei ziektes, van doodgewone infecties tot trauma's door vallen uit bomen, hondenbeten, of aanrijdingen. En natuurlijk werden er een aantal sneue verhalen verteld over hoe weinig koala's er nu nog zijn en hoe belangrijk het ziekenhuis voor hen is om ons toeristen wat geld uit de zak te praten. Dus maar een paar dollar gedoneerd voor de vrijwilligers daar; kon ik (behalve met een aantal mooie foto's) ook weer met een goed gevoel weggaan :)
Zaterdagavond ging de nachtbus (met een kleine omweg van een paar uur langs een paar dorpjes) naar Sydney, zodat ik daar zondagmorgen aankwam. Het is dat ik eerder al in Toronto geweest was, anders was de enorme drukte in het verkeer en op het station misschien wat erg veel geweest. Gelukkig bleek de kaartjesverkoper niet te beroerd om uit te leggen welke trein ik moest nemen naar welk station en naar welke bus ik dan moest zoeken. Zodoende lukte het om net na de middag in Concord aan te komen (Concord is de plek waar het ziekenhuis staat; het is een "suburb", dus een soort buitenwijk op zo'n half uur tot een uur van het centrum als je afhankelijk bent van OV).
In Concord bleek het huis waar ik verblijf drie deuren van het ziekenhuis verwijderd te zijn, en bleken mijn huisgenoten drie aardige Duitse meiden te zijn die hier ook een co-schap lopen. Het huis naast ons wordt ook door 4 buitenlandse co's bewoond; 1 Pakistaans meisje en (hoe kan het ook anders) nog 3 Duitse meiden. Gelukkig heel aardige meiden allemaal. Ik was alleen het Duits spreken en aanhoren in een land dat toch echt Engelstalig is een beetje zat, dus ik heb de meiden verteld dat mijn Duits heel gebrekkig is. Op die manier spreken ze tenminse Engels als ik erbij ben (of proberen dat.. Het Engels van een van die meiden is echt heel beroerd.. Volgens mij krijgt die niet veel van haar co-schap mee, maar goed..)
De zondag heb ik verder gebruikt om uit te rusten, wat slaap in te halen (wat in de nachtbus niet zo goed gelukt was) en mijn was te doen. Nadat de ergste kreuken uit mijn overhemden gestreken waren, kon gelukkig een van de meiden me laten zien hoe ik mijn stropdas moest knopen, want zoals de meesten van jullie weten heb ik daar echt geen kaas van gegeten... Zij bleek het echter ook altijd voor haar vriend te doen (ik heb maar niet gevraagd waarom ze het hem niet gewoon een keer leert en het dan zelf laat doen), zodat ik op maandagmorgen toch in de juiste kleding op mijn stage kon verschijnen. Van witte jassen hebben ze hier nog nooit gehoord, iedereen werkt in in overhemd of pak, meestal met een stropdas en de dames ook in een of andere nette jurk o.i.d. In het begin even raar, maar het went best wel snel.
De decaan die verantwoordelijk voor ons is drukte ons maandag meteen op het hard dat we vooral goed gekleed moesten gaan en dat vrijetijdskleding echt uit den boze was. Gelukkig bleken mijn schoenen de keuring net te kunnen doorstaan, zodat ik hier niet voor een paar weken chique schoenen hoefde te kopen.
Na een korte rondleiding met de andere internationale co's werd ik bij mijn "team" gedropt. Het werken in een ziekenhuis blijkt hier nogal anders te gaan dan in Nederland. Van een overdracht tussen de artsen hebben ze hier nog nooit gehoord. De gastro-enterologie is, net als andere specialismen, opgedeeld in twee teams, beiden verantwoordelijk voor ongeveer de helft van de opgenomen patienten. De specialisten werken hier meest part-time, zodat de meesten 3 of 4 dagdelen per week aanwezig zijn om te scopieren of poli te draaien. De rest van de week werken ze in een ander ziekenhuis (of in een prive-kliniek als ze het wat beter bekeken hebben).
Gelukkig bleek iedereen hier hartstikke aardig en toegankelijk. Gedurende de dag trek ik het meeste op met 2 "interns": zij hebben vorig jaar hun studie afgerond en moeten nu 1 jaar een ronde maken langs een aantal specialismen (een soort senior-coassistent dus). Met hen doe ik de ronde langs de opgenomen patienten, consulten, en andere klusjes (infusen prikken enzo). Daarnaast ga ik dan soms kijken bij de scopien of op de poli. Ik ben geheel vrij hier, dus ik mag zelf beslissen wat ik doe en waar ik ga kijken.
Iedereen is hier ook van mening dat ik vooral mijn vrije tijd moet pakken. De eerste 3 of 4 bazen (dus specialisten) waaraan ik me voorstelde vertelden me meteen dat ik wel hier was om te leren, maar dat ik niet voor niets zo ver gevlogen was en dat ik vooral een aantal dagen vrij moest nemen om te reizen en iets van het land te zien. Dus dat zit wel snor :)
Behalve de twee interns werk ik veel samen met hun "registrar"; dit is een specialist in opleiding die verantwoordelijk is voor de twee interns en die ook meeloopt op de ronde langs alle patienten. Verder scopieert zij veel en doet ze consulten op de eerste hulp enzo.
Ook voor mij was het in het begin van de week erg verwarrend, allemaal die verschillende rangen en namen, maar inmiddels ben ik er redelijk uit. En rangen worden hier niet zo nageleefd gelukkig.. Uiteraard wel in verantwoordelijkheid en patientcontact, maar iedereen is heel open en spontaan en tegen een specialist wordt hetzelfde gepraat als tegen een co-assistent. Echt heel leuk :)
Zoals gezegd is het team heel leuk, ik kan het goed vinden met de twee interns. Helaas zaten zij in de laatste week van hun assistentschap hier, zodat maandag 1 of 2 nieuwe interns beginnen. In elk geval hebben zij me erg wegwijs gemaakt hier, en ze waren nooit te beroerd om werk voor mij te zoeken als zij papierwerk moesten doen ofzo. Ze laten me anamneses afnemen en lichamelijke onderzoeken doen, en ook infusen en bloed prikken enzo. Verder heb ik deze week een ascitespunctie gezien (voor niet-medici: mensen met een leverprobleem die heel veel vocht in hun buik hebben dat dan afgetapt moet worden) met de belofte dat ik de volgende zelf mag proberen. Gaaf!!
Daarnaast is het vooral heel relaxed hier. Dat bleek al uit het feit dat iedereen me zei dat ik vooral op tijd vrij moest nemen, maar daarnaast is gastro een van de rustigste specialismen hier blijkbaar. Zodat ik maandagmorgen om elf uur met de twee interns op een terrasje bij de hoofdingang van het ziekenhuis zat om rustig een kop koffie te drinken. Best wel een aparte ervaring, maar wel leuk.
Ik ben ook meteen uitgenodigd voor een etentje dat woensdagavond plaatsvond met een aantal gastro-mensen, ter ere van het afscheid van de twee interns. We zijn bij een Libanees restaurant geweest, heel gezellig en best lekker eten. Dus al met al heb ik mijn draai snel gevonden in de groep hier.
Ik ben ook meteen ingewijd in een van de tradities bij de gastro (althans volgens de twee interns): tafeltennis na werktijd. Zodra ze klaar zijn met werken (meestal rond een uur of 5) gaan de interns en specialisten-in-opleiding naar hun lounge-gedeelte hier in het ziekenhuis om een potje tafeltennis te spelen en uiteraard moest ik ook mee. Tot nu toe nog alle wedstrijden spectaculair verloren, maar ik boek vooruitgang. In elk geval maakte ik in mijn eerste wedstrijd al 5 punten (een van de interns had in haar eerste wedstrijd slechts 1 punt weten te maken, doordat haar tegenstander een bal in het net sloeg). Dus al met al niet slecht :)
Tot zover de verhalen over mijn team. O ja, qua patientenzorg kom ik niet veel tekort. Ik mag bijna net zoveel doen als in Nederland (niet alles, maar goed dat hou je hier toch) en veel meer dan veel andere co's, waarvan ik hoor dat ze vaak alleen maar over de schouder mee mogen kijken. En daarbij komt dat ik vaak 's middags op tijd klaar ben (heb pas twee keer tot na 4 uur gewerkt). Dus lekker rustig, maar toch leerzaam.

Van Sydney zelf heb ik nog niet zoveel gezien. Het weer was iets minder het grootste deel van de week (veel bewolking en vrij fris). Ik ben wel een keer naar Sydney geweest om wat rond te kijken, maar omdat het redelijk fris was ben ik na 2 uur weer teruggegaan.. Komt nog wel als de zon zich laat zien (als het goed is vanaf zondag...)
Gelukkig is er een shopping mall in de buurt waar je alles kunt krijgen wat je nodig hebt, dus dat zit wel goed.
Het uitgaansleven ga ik waarschijnlijk morgen voor het eerst verkennen met de meiden uit mijn huis en de buren.

Sorry dat het weer zo'n lang verhaal is trouwens.... Ik heb nog een (minder leuk, althans voor mij) verhaal te vertellen, en wel over de huisdieren in ons huis. Ik zal beginnen met te vertellen dat ik in een anderhalfpersoonsbed slaap, met twee kussens en in een lichte kamer met veel ramen, die helaas vanwege de ouderdom niet meer allemaal heel goed sluiten. Met het zomerweer is dat qua temperatuur gelukkig niet zo'n probleem. De beestjes echter vinden het ook wel fijn...
Dinsdagavond lag ik lekker nog even te lezen voor ik ging slapen, toen ik ineens achter me een geluid hoorde.. Ik draaide me om en wat denk je... Zit er een kakkerlak van 3 cm op het andere kussen. Ik ben nog nooit zo snel uit bed gesprongen. Ik denk dat hij van een richel bij het raam is gevallen ofzo en denk er maar niet aan dat hij ook 15 cm de andere kant op (op mijn hoofd) had kunnen vallen... In elk geval was het probleem met behulp van sterke insectenspray snel opgelost. Net toen ik weer in bed wilde stappen, kwam het broertje van de eerste kakkerlak onder mijn bed vandaan kruipen. Ook snel opgelost met de spray. Ik voelde me echter niet meer zo fijn in bed, dus heb ik de kamer doorzocht op meer ongedierte (inclusief verplaatsing van bed en bureau). Na nog een kakkerlak (die al dood was) onder mijn bed gevonden en opgeruimd te hebben, en toen de kamer verder kakkerlakvrij (b)leek, zakte mijn hartritme weer genoeg om een nieuwe poging te wagen. Eerst nog maar een beetje lezen... En ja hoor, na 5 minuten voel ik iets tegen mijn hand... Is er nog een kakkerlak mijn bed op gesprongen. Ik sloeg hem in een reflex weg een hoek in, en nadat ik teruggekeerd was met de spray kon ik hem natuurlijk niet meer vinden... Dat was zo'n beetje de druppel voor mij, dus de rest van de nacht maar op de bank in de woonkamer geslapen.. Woensdagmorgen naar de huisbazin gegaan, wiens leuke reactie was: "tja, kakkerlakken zijn rotbeesten ja. Maar daar hebben we allemaal last van en ik heb het huis laten besproeien, dus je zou er niet meer zo'n last van moeten hebben." Ze was echter zo goed om me een aantal lokdozen mee te geven en een spray om de kozijnen van ramen en deuren met te besproeien, waarna de kakkerlakken niet meer via die weg binnen zouden moeten komen. Ik geloofde er natuurlijk geen hol van, maarja.. Baat het niet dan schaad het niet.
Woensdagavond toch maar weer proberen in bed te slapen (na alles weer gecontroleerd te hebben). Om 4 uur 's nachts wordt ik wakker.. En weer prijs. Een kakkerlak (waarschijnlijk degene die de avond ervoor was ontsnapt) zat net beneden het kussen wat ik gelukkig niet op sliep, en ik zag hem onder het kussen kruipen. Maar weer de spray halen met een hartslag van 180 per minuut en toen ik terug kwam was hij schijnbaar over de rand van het bed gekropen, want hij lag voor het hoofdeinde van mijn bed te stuiptrekken. In elk geval wist ik dat het gif uit de lokdozen dus werkte. Ik was echter "not in the mood" om een nieuwe slaappoging in mijn kamer te wagen, dus heb de rest van de nacht maar weer op de bank geslapen...
Hopend dat dit de kakkerlak was die de nacht ervoor ontsnapt was, en dat er inderdaad geen nieuwe beestjes binnen gekomen waren, besloot ik nog een nacht te proberen normaal te slapen, voordat ik een verdelger ging eisen bij de huisbazin. Voor de zekerheid heb ik wel mijn bed maar met mijn bureau verwisseld, zodat ik nu aan de andere kant van de kamer slaap. Gelukkig bleek afgelopen nacht zonder incidenten te verlopen (nouja, behalve dat ik zo'n 10 keer voor niets ben wakker geschrokken), zodat ik toch met een enigszins gerust gevoel het weekend in durf. Hopen maar dat dit het laatste beest was dat in mijn bed wil slapen voordat ik thuiskom en Kyra op mijn voeteneind vind.

Tot zover mijn ervaring met Australische beestjes en mijn eerste week in het ziekenhuis.
Bedankt voor jullie geduld voor weer een lang verhaal, ik beloof dat ik volgende keer echt zal proberen het korter te houden...

O nog een dingetje... Foto's zullen voorlopig niet vernieuwd worden denk ik. Ik kan alleen internetten op het netwerk van het ziekenhuis (waarbij de computerkamers in het weekend ook nog eens gesloten zijn), zodat foto's uploaden er denk ik niet bij is voorlopig.. Internetcafe's heb ik nog niet in deze buurt gezien. Dus jullie zullen het met mijn omschrijvingen moeten doen om je een voorstelling te maken van de dingen hier..

Veel groetjes aan iedereen!!